Men kan moeilijk stellen dat Dimitri Verhulst -- die voorheen reeds enige bekendheid verwierf met zijn prozateksten -- geen eigentijds dichter zou zijn. Hij etaleert immers in deze verzen doorlopend zijn aanvoelen voor accenten van vandaag, zowel naar thema als naar stijl. De liefdesgedichten van Verhulst zijn enerzijds bijzonder romantisch van inspiratie, maar anderzijds zorgt de dichter er behoedzaam voor dat hij het al te naïeve karakter daarvan camoufleert of zelf enigszins ironiseert. Daaruit resulteert een lyriek die vaak gebruikmaakt van pathos en overdrijving, en die tegelijkertijd zweert bij sterke lichamelijke beelden én bij een vleugje abstract denken. Op zich is dat recept niet zonder verdienste, al hoort de lezer in deze gedichten, veel vaker dan hij zou wensen, hoe Verhulst aanleunt bij 'klassieken' in het genre, zoals Nolens, Ducal of zelfs Van Bastelaere. Kortom, deze gedichten kunnen ermee door, maar van een volgroeide en geslaagde bundel gewagen zou getuigen van een gebrek aan inzicht. Het lijkt er veeleer op dat Verhulst in de marge van zijn 'eigenlijke' prozawerk behoefte had aan werk van kleinere adem. In dat opzicht is hij met Liefde, tenzij anders vermeld allicht geslaagd. Met voldoening, weliswaar. [Dirk De Geest] Verberg tekst

Dimitri Verhulst (1972) publiceerde eerder een verhalenbundel en een roman. Zijn gedichten zijn in poëtisch proza geschreven teksten, vaak rijk aan klank en beeld en royaal van taal. De liefde en alles wat daarmee samenhangt wordt door Verhulst bezongen met passie, humor, weemoed en overvloed. Vooral die overvloed gaat na verloop van tijd storen. Het mag allemaal wel wat minder: Verhulst is niet virtuoos genoeg voor zoveel vertoon en de gedichten hebben te weinig diepgang om zo'n last aan taal te verdragen. Toch maakt de handvol echt geslaagde gedichten het teveel van deze bundel wel goed.